استفاده از مواد شیمیایی جهت پخش شدگی یکنواخت سیمان به جای آب در ملات های سیمانی و بتنی یکی از چالش های اساسی در صنعت بتن می باشد.
رزین های محلول در آب، بر پایه پلی کربوکسیلات(در دو نوع استری و اتری) با مکانیزم جذب سطحی برروی ذرات ریزی نظیر سیمان یا مواد پوزولانی باعث پخش شدگی آن ها در آب شده و از چسبندگی آن ها به یکدیگر جلوگیری به عمل می آورد.
اگر چه رزین های استری با گروه عاملی واسط استر در روان کنندگی و افزایش سیالیت سیمان اثربخشی بالاتری دارند ولی رزین های اتری با گروه عاملی واسط اتر در حفظ اسلامپ و در پخش شدگی و توزیع یکنواخت سیمان و مواد پوزولانی به مراتب عملکرد بهتری از خود نشان می دهند.
مکانیزم پخش به صورتی است که زنجیرهای پلی کربوکسیلات در ذرات کلوخه سیمان دارای بار مثبت جذب شده و نفوذ میکند و به تدریج ذرات سیمان را از هم جدا کرده و در بتن پخش می کنند.
بدین ترتیب در زمان کوتاهی کلوخه ها در اثر دافعه بار منفی روی زنجیر پلی کربوکسیلات از هم باز می شوند تا ذرات میکرونی سیمان که با زنجیر های ابرروان کننده پوشانده شده اند به خوبی توزیع شوند.
